متاسفانه اندیشه ای که منجر به بروز و ظهور پدیده لباس شخصی ها در تاریخ ایران می شود در فرهنگ حاکمان نهادینه شده و هر حکمرانی به اقضای شرایط خود عده ای از اراذل و اوباش را با عناوین مختلف به دور خود گرد آورده تا در موقع لزوم از آنان برای برهم زدن معادلات سیاسی و سرکوب مردم استفاده کند. ولی وجه مشترک لباس شخصی ها سر سپردگی آنها به حکومت وقت است که با تطمیع بوسیله پول و رانتهای مختلف حاضر به ارتکاب هرگونه جنایتی می شوند. از مهمترین علل استفاده از لباس شخصی ها هم این است که چنین وانمود شود که اینان افرادی از بطن جامعه و مردم عادی کوچه و بازار هستند که طرفدار وضع موجود بوده و خود به صورت خودجوش برای برهم زدن تجمعات، کتک زدن مردم، بر هم زدن نظم و آرامش و امنیت اجتماع، حمله به اماکن عمومی، حمله به سران جناح رقیب و غیره وارد صحنه می شوند ولی به علت عدم وابستگی ظاهری شان به سازمانی خاص قابل پیگرد قانونی نیستند ولی آزادند که هر کر خواستند بکنند. شباهتهای رفتاری و ظاهری شعبان جعفری و دارو دسته اش در قبل از انقلاب و لباس شخص های بعد از انقلاب از زهرا خانم تا حسین الله کرم و مسعود ده نمکی و حاج بخشی و غیره شاهد این مدعاست که همگی با شعار وطن پرستی و شهاه دوستی و ذوب شدگی در ولایت در صحنه حاضرند تا وضع موجود را به هر شکل که شده به نفع عامرین خود عوض یا حفظ نمایند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر